आपण… आपल्यासाठी ! मराठी पत्रकार संघाची नवी मोहीम

पत्रकार मित्रांनो, वाचा अन थोडा विचार करा…

अगोदर बीडचे पत्रकार भास्कर चोपडे नंतर परभणीचा पत्रकार शिवाजी क्षीरसागर, त्यानंतर नागपूरचा तरूण पत्रकार योगेश कोरडे, मग अलिबागचा जनार्दन पाटील आणि आता औरंगाबादचा श्रीकांत भराडे… अलिकडे काही दिवसात हे सर्व पत्रकार मित्र कॅन्सरनं गेले..बहुतेकांना ब्लड कॅन्सर झाला होता.. सर्वांचीच आर्थिक स्थिती बेताचीच.. निदान व्हायला उशीर झाला.. निदान झाले तेव्हा खर्च करण्याची आर्थिक क्षमता नसल्याने हे सारे पन्नाशीच्या आतले पत्रकार आपल्याला सोडून गेले..
बीडचे भास्कर चोपडे शेतकरी कुटुंबातून पुढे आलेले पत्रकार.. मितभाषी, अजातशत्रू पत्रकार अशी त्यांची ओळख.. कॅन्सर झाल्याचे कळताच पार हबकून गेले.. औरंगाबादला उपचार सुरू झाले.. बीड जिल्ह्यातील पत्रकारांनी आणि आम्ही पाच – सात लाखांची मदत भास्करला केली पण आम्ही त्यांचे प्राण वाचवू शकलो नाहीत.. मात्र त्यांच्या मृत्यू पश्चातही त्यांच्या कुटुंबियांना स्वतः च्या पायावर उभं राहता यावं म्हणून दीड लाखांची मदत केली..

परभणीच्या शिवाजीला ब्लड कॅन्सर असल्याचे स्पष्ट झाले.. बिचारा मुंबईला आला.. पहिल्यांदाच मुंबई पाहिलेली.. टाटा समोर तीन दिवस तो आणि त्याचे कुटुंबीय बेवारस अवस्थेत पडून होते.. ही गोष्ट मला कळल्यावर किरण नाईक आणि मी टाटात गेलो.. हतबल झालेला शिवाजी आमच्या गळ्यात पडून धायमोकलून रडला.. मग ओमप्रकाश शेटे आणि मंगेश चिवटे यांच्या मदतीने आम्ही शिवाजीला टाटात उपचाराची व्यवस्था केली, त्याची आणि कुटुंबियांची मुंबईत तीन महिने निवास व्यवस्था केली, आर्थिक मदत मिळवून दिली.. तरीही आम्ही शिवाजीचे प्राण वाचवू शकलो नाहीत..

नागपूरच्या योगेश कोरडेची अवस्था यापेक्षा वेगळी नव्हती.. कॅन्सर तिसरया स्टेजला असताना निदान झाले.. काही दिवस उपचार झाले मात्र पैसे नसल्याने रूग्णालयातून योगेशला डिस्चार्ज घ्यावा लागला..मला जेव्हा ही गोष्ट कळली तेव्हा मी राज्यातील पत्रकारांना आवाहन केले आणि अडीच तीन लाख रूपये योगेश कोरडे यांच्या पत्नीच्या खात्यावर जमा झाले.. मात्र तोपर्यंत उशीर झाला होता.. योगेश आम्हाला सोडून गेला..

बिल्डरकडे भिंतीवर पाणी मारण्याचं काम करणारा अलिबागचा जनार्दन पाटील पत्रकार झाला.. पत्रकार म्हणून त्यानं नावलोकीक मिळविला.. पुढं एलएलबी करून वकील झाला.. एक दैनिक ही सुरू केले.. मात्र ४५ व्या वर्षीच तो ब्लड कॅन्सरचा शिकार ठरला.. जनार्दन माझा सहकारी पण त्यासाठी आम्ही काही करू शकलो नाही.. केमो आणि अन्य उपचारांना तो एवढा वैतागला होता की, एक दिवस मला त्याचा फोन आला.. म्हणाला, “सर मला एवढा त्रास होतोय की आता मी मृत्यूची वाट बघतोय.. डॉक्टरला सांगा मला मरायचं इंजेक्शन द्या म्हणून” … माझ्या समोर वाढलेल्या घडलेल्या जनार्दनचे हे बोल आजही माझ्या कानात घुमत असतात.. जनार्दन आज आपल्यात नाही..

अन आता म्हणजे कालच औरंगाबादचा श्रीकांत भराडे आपल्याला सोडून गेला.. १९८४ची गोष्ट.. श्रीकांत आणि मी लोकमत औरंगाबादला शहर प्रतिनिधी म्हणून काम करीत होतो.. ४०० रूपये पगार.. हलाखीचे दिवस होते ते.. मी पैठणगेटला सादिया टॉकिज मागे राहायचो.. सकाळीच श्रीकांत माझ्याकडे यायचा.. वातीच्या स्टोव्हवर मी भाकरी करायचो, श्रीकांत भाजी करायचा.. जेवण उरकून आम्ही कामाला लागायचो.. पण मी नंतर लोकमत सोडले.. पुणे गाठले.. श्रीकांत तिथंच राहिला.. नंतर आमचा संपर्क राहिला नाही.. पण एक हाडाचा, प्रामाणिक, मितभाषी, अजातशत्रू पत्रकार म्हणून मला श्रीकांतबद्दल कायम ममत्व वाटत राहायचे.. परवा मोहन राठोड यांची पोस्ट आणि रूग्णशय्येवर पडलेल्या श्रीकांतचा फोटो पाहून मनात प्रचंड कालवा कालव झाली.. उपचारासाठी काही मदत जमा करायचीही संधी श्रीकांतनं दिली नाही.. तो आपल्याला सोडून गेला.. मराठी पत्रकार परिषदेने जाहीर केलेले १२,००० रूपये आज श्रीकांतच्या मुलीच्या नावावर पाठविले .. श्रीकांतच्या मृत्यू सर्वांनाच शोकसागरात बुडवून गेला..

ही सारी मला ज्ञात असलेली नावं.. इतरही काही पत्रकार कॅनसरचे शिकार ठरलेले असू शकतात.. कोरोना काळातही 156 पत्रकार गेले.. हृदयविकार आणि तत्सम आजाराला बळी पडणारया पत्रकारांची संख्या मोठी आहे… हे सारं आरोग्याकडे दुर्लक्ष करण्याचे परिणाम आहेत.. धावपळ, दगदग, ताण – तणाव, अवेळी जेवण, आर्थिक ओढाताण यातून विविध आजार बळावतात.. उपचारासाठी आर्थिक स्थिती नसल्याने अनेक जण हतबल होतात.. बेताची आर्थिक स्थिती असल्याने घरच्यांपासून आणि समाजापासून आपले आजार ही लपवतात.. पुढे त्याचे परिणाम भोगावे लागतात..

सरकारची पत्रकार कल्याण योजना आहे… ही योजना म्हणजेच एक दिखावा आहे.. गरजू पत्रकारांना कधी मदत मिळत नाही.. मिळालीच तर वेळेत मिळत नाही..मिळाली तर ती अत्यंत तुटपुंजी असते.. गेल्या दहा वर्षात २०० पत्रकारांना देखील योजनेचा लाभ मिळाला नाही.. या योजनेचे नियम एवढे जाचक आहेत की… भीक नको पण कुत्रे आवर अशी मदत मागणारया पत्रकाराची अवस्था होते.. ठराविक आजार आणि केवळ अधिस्वीकृती धारक पत्रकारांनाच ही मदत मिळत असल्याने या योजनेचा लाभ साडेतीन टक्के पत्रकारांना देखील मिळत नाही..ही एक फसवी आणि वांझोटी सरकारी योजना आहे असं माझं स्पष्ट मत आहे.. म्हणजे सरकार आपल्या बरोबर नाही, ज्या माध्यम समुहासाठी पत्रकार काम करतात तेही पत्रकाराला वारयावर सोडतात आणि जो समाज पत्रकारांकडून लाख अपेक्षा करतो तो समाजही पत्रकारावर वेळ येते तेव्हा हात झटकून मोकळा होतो..वेळ येते तेव्हा पत्रकार एकाकी, एकटाच असतो असं वारंवार दिसून आलंय..

आता पत्रकारांनाच स्वतः साठी काही करावे लागेल.. मराठी पत्रकार परिषद गरजू पत्रकारांना मदत करीत असते मात्र पत्रकारांची संख्या आणि परिषदेकडील उपलब्ध निधी याचा मेळ बसत नसल्याने परिषदेकडून दिली जाणारी मदत अत्यंत तोटकी असते.. गरजू पत्रकारांना मदत देता यावी यासाठी सवत:चा एखादा मोठा निधी उभा करण्याचा परिषदेचा विचार आहे.. अर्थात हे होईल तेव्हा होईल पण वारंवार पत्रकारांवर होणारे हे आघात टाळण्यासाठी आपणच एकमेकांच्या पाठिशी उभे राहावे लागेल.. कोणावर, कधी, कशी वेळ येईल सांगता येत नाही.. म्हणून गरजू पत्रकारांना प्रत्येकाने शक्य असेल तेवढी मदत दिली पाहिजे..मला योगेश कोरडे यांच्या पत्नींना विशेष धन्यवाद द्यावे लागतील.. श्रीकांतबद्दल माझी पोस्ट वाचल्यानंतर त्यांचा मेसेज आला, “श्रीकांतच्या मुलीचा बँक खाते क्रमांक मला कळवा, मी त्यांना मदत करू इच्छिते माझ्या पतीसाठी तुम्ही सर्वांनी मोठी मदत केली होती” मिसेस कोरडे यांच्या भावना मला येथे लाख मोलाच्या वाटतात.. याच भावना सर्वांनी ठेवल्या तर कोणत्याही पत्रकाराला कोणासमोर हात पसरायची वेळ येणार नाही.. आमचा प्रयत्न तोच आहे,” आपण.. आपल्यासाठी” अशी एक मोहिम परिषद सुरू करीत आहे.. आपण सर्व या मोहिमेचा हिस्सा होऊन यापुढे कोणताही पत्रकार एकटा किंवा एकाकी नाही असा विश्वास निर्माण करू यात..

श्रीकांत भराडे, दिलीप धारूरकर, रोहयाचे पत्रकार माधवराव भावे यांना भावपूर्ण श्रद्धांजली 💐💐💐